Oostbrabants

Ik zal oe ‘s wa vertellen wa me pasgeleën is gebeurd. Ik moes mè d’n bus nar ons tante Stien in Hellemond want dar waar ‘k al zo lang nie gewist. Tante Stien is al over de 85 mar nog hul kien. D’rre mens, die is allang dood, en de kijner wonen wijd weg. Ik hai ok ‘n skon vèrkespotje meegenomen vur in d’rre soep. Da zal ze wel lekker vijnen. ‘t Kwam van ons eigenste kuus.

‘t Waar verrekkes druk in d’n bus dus ik moes staan. Inins begint ‘r inne achter mij hul lillik te doen. Ik verskoot ervan, zù koi as ie dee. “Kende gij oew eigen nie ‘n bietje gan skuppen,” zit ie. “M’n hul been zin blauw!” Da waar nie vur mij gemind, da zit ie tegen ‘ne manskèrel die net neffen ‘m sting. Die zee: “Dan moette mar nie midden in d’n herd gan staan, gin mens ken ‘r dur!” Dieën urste, war ik zo van verskoot, waar trouwens ‘n hul arig menneke, miskien nie hullemal goed snik. ‘Ne lilliken ouwe regenjas had ie an, en dè midden in de zomer. Hij haj ok nog ‘n huudje skeef op z’nne kop, mee ‘n tauwke d’r an. Hij zee wijer mar niks mir, volgens mijn skeet ie in z’n boks vur dieën andere kèrel. Hij sting hul skaauw te kieken of d’r ginne plats vrij kwam, en toen d’r ‘nne stoel vrij waar skoot ie d’r hinne.

En ge wit nog nie alles! Ik waar bekant bij ons tante Stien, kom ik dieë vent weer tegen. Hij liep mee ‘ne vriend van ‘m die zee da-t-ie ‘n paar nèj knupkes an z’nne jas moes zetten! Net of dieë jas da werd waar!