Kompelrelaas

Jezus Christus, niks te "Glückauf!" toen we daar met z'n allen in de schacht op de 895 m diepte zaten ter aflossing met de "middag-Schicht". We stonden op elkaar gepropt in wat we gemoedelijk altijd "de bus" noemden. Die bus weigerde ineens omhoog te gaan. Storing. Ondragelijk heet angstzweet was alles wat daar vochtig was, ook in de glimmend zwarte schachtkoker. We hadden toen toevallig een kompel erbij die niet van onze vaste ploeg was. Ingehuurde uit Roemenie of zo. Had een enorme brede en platte, ook nog eens niet van gaslamp voorziene helm op. Die boven ons uittorende vanwege zijn enorm lange nek, voorzover we dat in die steenkoolgangen door het stof heen konden zien. En met een door kolen- en steengruis volledig zwart gekleurd strolint rond de helm ook nog eens. Bijgeloof zeker van die gast! Die rare kompel werd op zeker moment in de benauwenis klemgetrapt door eentje van ons, Robert, voetmaat 45 of meer. Dus die snuiter schreeuwt van de pijn. Onze voorman wrong zich tussen ons door en scheidde de twee. Toen het technisch mankement van de bus verholpen leek en we, zoef!, weer in het daglicht stonden, zag ik dat onze voorman - die man is echt goed voor ons kompels- opmerkte dat er aan de werkjas van de ingehuurde arbeider in kwestie een nieuwe, en nu vastere knoop diende aangezet te worden tegen mijncalamiteiten als de onze, gelukkig niet de ergste, want ik kan het hier na vertellen!.