Houterig

Nou ja, ik neem wel eens de bus. Op advies van mijn buurman, anders doe ik dat niet. Krijg ik in ruil voor een paar schoenen dat mij net niet past maar hem wel een nog geldig buskaartje. En dan sta je daar, ik bedoel daar sta je dan, bij de centrale bushalte. Staan is beter voor mij dan lopen want ik heb nogal stijve gewrichten. Zodoende. Ik weet trouwens niet of de felle zon van dit middaguur daar wel goed voor is. Al die mede-wachtenden. De hele tijd word je aangestoten, en dat doet mijn lijf geen goed, stijf als ik ben. Medicijnen daarvoor heb ik niet: zit niet in mijn verzekeringspakket. Daar komt lijn S die ik moet hebben, geloof ik. Och god nee, het is de P. Ik word terug geduwd door iemand die ik mijn kaartje voorhoud om hulp. Moeilijk, het leven. Ook hier. Maar goed, dan is er de S die diezelfde persoon, een meelevende medepassagier, me heftig gesticulerend beduidt om te nemen (het is vast geen Fransman). Ik erin. Bijna struikelend: wat een treeplanken! Totaal ongeschikt voor mijn stelletje loopbotten. Kaartje geknipt, bijna gestikt in die uitpuilende massa. En toch nog een enkelbilsplekje halverwege de harmonica plissé tussen de twee busdelen. Hè hè! Ik lijk aan alle kanten van m'n lijf te kraken. Hoe kunnen ze zulke zitplaatsen voor krukkerige mensen als mij bedenken! Maar daar zit recht voor me, ik kan het net niet goed zien, iemand met een opvallend rare hals en ook nog eens een gekke hoed op z'n kop. Laat die me opstaan bij een volgende halte en iemand in het gangpad een oplawaaier op diens rechterschoen verkopen. Of andersom. Ik ben niet goed in observeren. Zo ben ik zelf trouwens niet. Echt niet. Ik ben daar te stijf voor. Even later, nou wat heet "even": daar is de volgende halte voor "stap in stap uit". Die klojo van voor me stapt uit, bij het Saint Lazare station, weet je wel. (En ik trapte hem per uitzondering ook nog zelf op een van zijn voeten toen ik snel naar een open gevallen tweebilszitplaats probeerde te verkassen tijdens de stop ). Daar zie ik tegelijkertijd door de beslagen ruit iemand opdoemen die hem vastpakt en, god oh god, met die rare mede-passagier op de grond valt, en hem in die val ook nog een knoop van diens jas lijkt af te ritsen. Wat dat moest: ik weet het niet. Hoeft ook niet.