Bekakt

Hé zag kerel, moet je horen. Ik zat pas geleden in de bus, lijn P (of was 't de S?) richting Place Rochefoucould (of iets anders, wat doet 't er toe!). Niet verder vertellen! Voor bezoek aan m'n stokoude tante, arrondissement 27, ga er maar aan staan. Meer dan zitten en slapenderwijs rijk zijn kan ze nauwelijks. Wat moet je af en toe met zo' mens anders dan via de bus er heen en dan weer terug? En er op los kletsen, waar of niet waar gebeurd. Kaartje voor die bus kocht ik niet, ik kreeg het van iemand in m'n buurt die er niks verder mee kon. Mooi meegenomen. Ik hou niet van eerlijkheid als het niet hoeft. Waarom niet gewoon liegen, want de meesten doen dat gewoon, dat ik weet! De bus in, vanaf -ik fantaseerde er maar op los door de mobi tegen mijn dementerende tante- halte 10, bij haar in de buurt. Zo, daar was ik mooi van af. Kon ik rustig de Monde doornemen in de bus. Hoefde ze geen sores of zo meer te maken rond m'n bezoek, want ik zou op tijd komen.
Ik stapte ergerlijk genoeg in rond het ondragelijk hete en overvolle spitsuur tijd, hartje zomer, klokslag twaalf ook nog eens, dat heb je in Parijs anders dan waar ik 's winters woon: Kopenhagen. Zat ik daar met ik weet niet hoeveel mede-passagiers in die bus, walgelijk drukkend overvol. Ik stelde me desgevraagd aan mijn links van me noodgedwongen aangeplette mede-passagier voor: "Marianne de Ruchifoucedrerie". Dit gezegd aan iemand die me hinderlijk dicht in die bonte menigte mede-passagiers meende te kunnen betasten (ik ben helaas wat men noemt een mooie vrouw). De bus schokte vanwege vele bochten. Wel, een jongeman, typetje onnozel met gedateerd hoedje en touw -toe maar- eromheen, dus om dat deksel windbestendig vast te houden- stapte ineens uit. Met een gekke griezelig lange nek onder zijn hoofddeksel van hier tot gunder. En ik heb hem nog bij diensopstaan op z'n linkervoet getrapt, vermoedelijk niet zonder pijn te doen. Om flauw van te vallen, zo akelig! Die lange nek van hem: een echte griezel. Dat uitstappen gebeurde bij halte St Lazare, meen ik me te herinneren. Hij hinkte naar buiten omdat 'ie zo te horen (ik ving wat op doordat ik achter hem zat) door z'n medepassagier op de linker teen was getrapt, stel je maar voor hoe dat in die bus kan. Toen ik hem zag uitstappen -ik ben in de bus altijd uit verveling nogal nieuwsgierig- zag ik door de bewasemde busruit aan mijn kant dat hij hinkend en wel, want op z'n tenen getrapt door een mede-passagier, werd aangesproken of wat daar tegenwoordig voor doorgaat door een leeftijdgenoot, zo te zien ruw type, die hem leek aan te spreken op zijn jas, het is te zeggen een winterjas uit het jaar nul met een ontbrekende knoop aan diens overigens haveloze winterbeschermsel (beter kan ik het niet kwalificeren). Waaromtrent hij een verstandig versteladvies kreeg, zo te zien voor de bus weer optrok. Ik kwam trouwens op tijd aan bij mijn tantelief die er overigens niets van begreep toen ik haar mijn busrelaas vertelde.