Een wit voetje

Tsjonge jonge jonge nog aan toe: kon ik nog net de treeplank van lijn S grijpen, op weg naar St Lazare, snikhete augustusmiddag lunchtijd. Als je denkt dat iedereen siesta houdt. Nee dus. Afschuwelijke drukte, met zweetlucht alom. Blijkt er ook nog een rare huilebalk in de bus te zitten, recht voor me. Een kerel met een hoofddeksel waar ik verder niet over uit weid, zo giga-vreemd. Die vent gaat ook nog eens extra vreemd door te krijsen dat hij op zijn teentjes wordt getrapt door iemand naast hem, weet ik verder. Tijdje later gaat die roerrakker ergens anders zitten. Ik hou me maar rustig. Weer even later: St Lazare: iedereen, ook ik, uitstappen. En wat zien we daar : die rare paljas met kermishoed op z'n kop: stapt daar uit en valt in de armen van een dubieuze kameraad die, dronken en wel, zo te zien, gebaart naar een plek op de jas van de net genoemde sjlemiel waarvan hij beduidt dat daar een losgeraakte knoop moet vervangen worden.